Yarım Sevgili
Yarım Sevgili
YARIM SEVGİLİ…
Yalnızca içi yıkılmış bir bina gibi duruyorum ayakta.
Elimin tersiyle siliyorum dudaklarımdaki izini.
Gözlerimden iki damla acı süzülüyor.
Zaman içinden nasılda yaralı çıkarıyor bizi.
Sahil sahil, kıyı kıyı, cadde cadde seni topluyorum bu şehirden…
Giderken…
Kaçmıyorum sevgili.
Kaderden kaçılmaz, kadere gidilir.
Ve gitmekten çok, dönmek cesarettir.
Sonduk, yeniktik, bittik.
İçimde hiç düşmeyen bir kan ateşi.
Kalbimden çıkardım bütün terk edilmişlikleri.
Geriye kalabalık bir yalnızlık kaldı sanki.
Gözlerim kendi pırıltısında unuttu ışığını.
Söyle sevgili;
Hiç bir şeyi olmayandan nasıl çaldın her şeyini?
Ey kendi kalbiyle oynayan çocuk!
En çok yarım kalmak yorar insanı.
Gidişin bile yarım… İçimde ağır aksak yürüyen bir ihtiyar gibi.
Kalem kelime kusar; aşk içimde kendi kuyusunu kazar.
Gece, kendini mermi gibi içime saplar.
İnsanın ağlarsa kalbi ağlar, gözleri yalan ağlar.
Benim yarım gidişli sevgilim!
Şimdi nasıl başlar geri dönmek dediğin?
Bilirim, kavuşmalar yeni ayrılığı hızlandırır bazen.
Razıydım yine de…
Uzatım da ellerimi…
Senin yüreğin el vermedi.
Sen yoksan ben neden varım?
Neye yarardım?
Şimdi yağmurlar ıslanıyor gözyaşlarımla.
Duruladım kalbimi yalnızlığımla.
Sahil sahil, kıyı kıyı, cadde cadde seni topluyorum bu şehirden…
Giderken…
Kendimi bekleme yorgunuyken, şimdi aciz kalbim yıkım emrini bekler.
Ve tanığıdır bütün aşkların şairler.
Oysa sana kullanılmamış bir ben sunmuştum.
Yaşama kuruyup, ölüme yeşerirken…
Ben ölürken ayağına dolanacak bir şiir yazdım sana.
Her kelimesi seni tökezletecek…şimdi git…Git!
Gidişi de kalışı gibi yarım sevgili…
Yokmuş işte!
Hayat üstümü vermedi…
(Kahraman Tazeoğlu – Bambaşka)
15.847 Okuma
Hevesin Gırtlağında kalır da Srtına vuran çıkmaz.
Böyledir işte yalnızlık…
Kahraman Tazeoğlu
Kaybedenler Tutunamayanlar Değil, Vazgeçenlerdir…
Kahraman Tazeoğlu
Kuşlarda
yalnız uçar bazen. Özgürce süzülürler bulutların arasından. Ve bütün
bir gökyüzü kuşlarındır. Ama hiçbir kuş gökyüzünde yaşayamaz! yaşamak
için konmaya ihtiyaçları vardır. Bazen bir ağaca, bazen toprağa… ben
sana rahatça konabileceğin tek daldım; şimdi kırıldım. Bak herkes aynı
ölmüyor gülüm. Beni bu kırılmışlığım öldürecek, seni özgürlüğün.
Gittiysen gittin. Belli ki birdaha dönmeyeceksin. Ben böyle eksik de
yaşarım ama sen yine de giderken götürdüğün beni geri getir. Yokluğumu
nasıl yaşatacaksın kim bilir!?
K.Tazeoğlu – Söz
”Sen, bağımsızlığına bağlanmışsın;
ben, bağımlılığıma. Artık çok geç aşkım.
Kısa mutluluklara uzun ölümler
sığdırmaktan vazgeçmeyecek kadar geç…
Kahraman Tazeoğlu ~ bambAŞKa ~
“O kadar mı sevdin?”
“Hayır! Daha çok sevdim. Ama gitti. Hiç gelmemiş gibi.
Kendisinden sonra gelecekleri bile benden alarak gitti. Her şeyi
yarım bırakıp gitti. Beni, kendini, bizi…”
Kahraman Tazeoğlu
Göğsüme işlediğin ten rengi bir dövme senin aşkın.
Bakanlar
göremiyorlar…
Bir sen biliyorsun onun varlığını;
bense hep hissediyorum o
dövmenin acısını.
Kahraman Tazeoğlu